bunun da adı yok

damarlarımda kişneyen atlar
ve gölgemin bir çiçeğe takılıp kalması...
hepsi rüyaydı.

sedef izler bırakıyorum dünyada
çocuklar üzerime üzerime geliyor
damlayan gözleri ve titrek elleriyle
atların dizginlerini bir tek onlar tutabiliyor.

soluklanacak bir koyak arıyor baş ağrım
bir sokak
mazgallara tutunup gitmelerime içerleyen
gölgemin göğsünde bir çiçek...

sanırım sigaramı kül tablasında unuttum
birazdan ruhumda sirenler duyulacak.

(99 Nisan. babam henüz ölmemiş)