aslında...

korkularını avutup geliyordun
ben çıldırtıp...
berrak bir mavilikti olman
dokunmam koskoca bir grilik
aşkı bembeyaz olan yine sendin
cehennemimle ucundan tutuşturan yine ben...
yine de geliyordun
gelmemen beni haklı çıkaracaktı ya
durmadan aşkı sınıyordum
sana kızıyordum
yıldızları üflüyordum
ölmek için içiyordum
ben aşıktım, sen aşk...
o grilikte yoruluyordum
tutup kaldırıyordun
yıldızları tekrar yakıyordun
seni beklemeyi öğrettiydim halbuki kendime

yine niye geldin ki çocuk?