adı yok1

hasret mektuplarında ihanet mürekkebi
kullanan, sisli yüzlere el süren ben
verilmiş sözler toplamıyım
tutuşturulmuş anılar sanığı
beni bilen, yorulduğumu da bilir
ve içimdeki istasyonun bekleme salonunu...
beklenmem bu yüzden.
bunca can acıtan bir anı olmamda
devşirme bir şair olduğumu öğrenmemin de payı var.
yüreğimin cam sığırcıkları
gidin artık öteki bahara kadar
dallarını yeni budadım doyumsuzlukların.

çocuklar büyüdükçe
o ivme acı veriyor gölgeme
taş taşıyanlar bile almıyor selamımı
gecikmedim aslında öyle zannediyorum
dağların, gökyüzünün ve çiçeklerin
bir anlamı olduğunu öğrenmekte.
o sensen, halen neden buradasın
bak çocuklar büyüyor
gülünç oluyor gövdem
sokaklarda sürtmekten
artık gitmelisin, gitmeli
buluttan olma bir musalla taşı bulmalı.

ki gülüyorsan şu an, birilerini şahit et buna
zamanla değil çünkü, birden unutuluyor insan.

MM
2000