İstanbul

Sislenen kent milyonlarca umutsuzu
silkeleyip uyandırır saat 6.30 sularında
martıları yorgun balıkçıları umutsuz bu deniz
vapur yolcularına sahte bir gülümseyişle günaydın der
bir garson gibi bıkkınlığını saklayarak hizmet eder

Sevmediği bir yemeğin
ağzına tıkıştırılması gibi bir çocuğun
tıka basa doludur Topkapı-Beşiktaş otobüsü
Karaköy durağına dek zor dayanır ve kusar içini

Bu şehir kadındır
kindarlığı iş edinmiştir kendine
güçlünün yanında, mazlumun tepesindedir
her gün iki otobüs dolusu polisi
severek ağırlar meydanları
bir sokak çocuğunu soğuktan korumayı istemez ama
uğursuzlukları salmak varken üstüne

Dişlerimi sıkarak dolaşıyorum bu şehri yıllardır
aşkı ehlileştiren, hep aynı bakan
merhameti ve isyanı hep birilerinden bekleyen
bu insanlar çoğalıyorlar
biri olmasa biri mutlak tamamlıyor yap bozu

Kaç kalbi kırık, kaç düşleri parçalanmış
kaç git bu şehirden
bırak rızkını, denizi olmasa dakka durmam yalanını
Kadıköy rıhtımını, Cadde-i Kebir’i bırak git
farkında değil misin? o görmemek denilen
o duymamak, söylememek denilen cinnet seni de alıyor kollarına
İstanbul oluyorsun.

Sokakları damarların olmaya başladığında
sevdiğini tak koluna git buralardan
ne bir vapurla göz göze gel
ne Taksim’e bir selam gönder
bilmenle gitmen bir olsun
bırak bu şehrin şiirini başkaları yazsın.

MURAT MAKARA